W okolicach miasta.

 Korzystam z tej pięknej zimowej aury. Daleko nie musiałam wychodzić, żeby słyszeć skrzypienie śniegu pod butami. Wprawdzie mróz znikomy i słońca raczej nie było, chociaż próbowało gdzieś zza chmur wyjrzeć. Śnieg nie zawiódł, padał równo lub zacinał gdy wiatrem powiało. Jak zauważyłam wszystkie możliwe górki zajęte przez małolaty. A gdzie zawędrowałam? Nigdzie daleko. Ścieżką rowerową wzdłuż wylotowej szosy z Jeleniej Góry . Na moment skręciłam w drogę polną, jednak wpakowałam się w kopny śnieg, który wpadał w buty, średnia przyjemność, więc wycofałam się. Gdzieś po chwili znowu skręciłam ze ścieżki rowerowej w dróżkę prowadzącą do niewielkich lasków.  I tutaj zachwycałam się ciszą       i bielą, świerki jak młode panny w bieli (to cytat Danusi mojej niezawodnej koleżanki). Trochę pokręciłam się po tych leśnych zakamarkach i zadowolona wróciłam do domu. Nawet maseczka mi w niczym nie przeszkadzała.