Zimowy spacer do Perły Zachodu.

 Dwa dni pada śnieg nawet pojawił się niewielki mróz. Wszak to zima i tak powinno być. Nie ma na co czekać, muszę znaleźć jakieś szlaki do spaceru. Robimy z koleżanką teleburzę mózgów. Szkopuł w tym, że szlaków jest dużo, ale dotarcie do nich wymaga zachodu, tzn. skorzystania z komunikacji zbiorowej, a to nas powstrzymuje przed dalszymi wyprawami. Trudno jest jak jest, nie będę z tego powodu martwić się. I co wybrałyśmy? Znane już z wcześniejszych moich wędrówek - Schronisko "Perłę Zachodu". Wychodzimy z domu, fajnie jeszcze pada śnieg, dobrze że wiatr ustał, mrozu wcale nie odczuwamy, a ponoć jak meteorolodzy twierdzą jest duży - -10 stopni. Nie dziwię się im,  młodzi są zim stulecia nie widzieli, wszak jak wiadomo od szeregu lat takowych nie było. Przeszłyśmy przez osiedle wchodzimy w Borowy Jar w obrębie Parku Krajobrazowego Doliny Bobru. Pod butami fajnie skrzypi śnieg, brak tylko słońca. Ważne, że ludzi nie ma i można spokojnie wędrować. Przykre są takie słowa, nawet nie sądziłam, że tak będę myślała. Jednak teraz widać, że sporo osób mijanych zachowuje się tak, jakby tylko Oni byli, nie liczą się z innymi. Dla nich pandemii nie ma. Wracam  do spaceru. W koło bieli się śnieg aż oczy razi, niestety brakuje mi szronu na gałęziach. Dochodzimy do schroniska, widok cieszy - lecz na drzwiach wita nas kartka z napisem  "Otwarte, zapraszamy na pyszne dania na wynos". No cóż tak musi być póki co. Choć niekomfortowo Nam było ale rozumiemy sytuację, kupiłyśmy kawę i zamiast wypić przy stoliku, porozmawiać,  zatrzymałyśmy się na chwilę w przedsionku i wypiłyśmy tą  kawę. Czas było wracać. Nawet pokazało się słońce, ech można było  zapomnieć o trudnej rzeczywistości. Cieszyć się chwilą.

To była fajna wędrówka, zrobiłyśmy z 14 km, trochę nogi bolały bo miejscami robiłyśmy krok do przodu i dwa do tyłu. Nogi grzęzły w śniegu. Myślę, że wkrótce uda się znowu gdzieś wyrwać. Dziękuję za odwiedziny i pozostawienie kilku słów komentarza. Trzymajcie się zdrowo.