Jagniątków

 Wreszcie znalazłam się na moich ulubionych leśnych ścieżkach w Jagniątkowie. Nie byłam tam blisko dwa lata, aż nie chce się wierzyć. A przecież to tak niedaleko od mojego osiedla, w tym samym mieście. Najpierw ścisły reżim pozostania w domach - pandemia, później niechęć do komunikacji zbiorowej. Ktoś może powiedzieć - a pieszo nie mogłaś jak to jest w granicach miasta? Może i mogłabym teoretycznie. W jedną stronę byłoby z 15km plus powrót, a jeszcze z 6 km ścieżek leśnych. Gdyby tylko na karku było połowę mniej wiosen - to kto wie! No dobrze jest jak jest i właśnie dzisiaj podjechałam z koleżanką do Jagniątkowa. Idę w kierunku lasu, mijają mnie grupy rozśmianej młodzieży. Wszyscy zapewne będą się wspinać na szczyty Karkonoszy. Jest trochę rowerzystów, mają fajne szlaki rowerowe. Skręcam z głównej drogi w kierunku potoku "Wrzosówka". Zastanawiałam się czy jest sporo wody po tych opadach w ostatnim tygodniu. Przede mną odnowiony drewniany mostek. Ciekawe wody nie wiele. Zatrzymuję się na chwilę i próbuję zrobić jakieś zdjęcia wody płynącej po licznych skałkach tworząc ładne kaskady. Idę dalej nie spieszę się, wdycham leśne powietrze - jest tak przyjemnie, że z radości krzyczeć się chce - milczę jednak, mając na uwadze szacunek wobec leśnych mieszkańców. Niestety radość tłumi widok licznych świeżych pniaków po ściętych drzewach. Nie obejrzałam się nawet jak  już doszłam, a właściwie doszłyśmy (wszak jest nas dwie) do pierwszych zabudowań Jagniątkowa. Wstępujemy do "Gospody wedle Bucków). tradycja wypicia kawy musi wrócić. Chwila odpoczynku, miłej rozmowy i idziemy na przystanek. Kończymy naszą jakże przyjemną wędrówkę.

Stały rezydent gospody

Dojechała rowerem piękna dama
i skryła się w cieniu.

Rzeka zarasta coraz bardziej