16 Promenadą wzdłuż Bobru

Kolejny tydzień minął nawet dość szybko. Chociaż był mało ciekawy, zimny i mokry. Kolejna sobota i kolejne moje dłuższe wyjście z domu, chociaż jak zwykle z duszą na ramieniu. No cóż ten strach zamieszkał we mnie i póki co jemu dobrze, gorzej ze mną. mam jednak nadzieję, że ten "sublokator" długo nie pobędzie, muszę się go pozbyć. No dobrze, ale wracajmy do przyjemności czyli do kolejnego spaceru. Jak się okazuje trudno mi znaleźć szlaki w obrębie miasta, żeby był spokój i jak najmniej ludzi. A poza tym, żeby nie korzystać z komunikacji miejskiej. Póki co jest jeszcze miejsce bardzo fajne i myślę, że nie będzie dużo spacerowiczów, a więc do dzieła. Maseczka na twarz, to już automatyczna czynność, plecak, aparat i wychodzę. Muszę pokonać parę ulic, żeby wejść na właściwą drogę spacerową. Dołącza do mnie koleżanka i w przepisowej odległości idziemy szutrową drogą wzdłuż rzeki Bóbr. Jest to jedna z najnowszych inicjatyw grupy Stowarzyszenia Promenady Bobru. Przechodzimy pod mostami i estakadą wśród zieleni, wsłuchujemy się w radosne trele wszelakiego ptactwa. Słońce pięknie przyświeca - jest fajnie - gdyby nie te mało komfortowe maseczki byłoby wprost wspaniale.  Dochodzimy do mostku, gdzie mamy do wyboru, skęcić w lewo i wejść na ścieżkę rowerową, która prowadzi prawą stroną Bobru i dochodzi do schroniska "Perła Zachodu" , lub iść dalej prosto po lewej stronie rzeki. Wybrałyśmy tą drugą wersję. Idziemy teraz wąską dróżką, która jeszcze czeka na włączenie jej do trasy Promenady. Podziwiam piękne polne kwiaty jak gwiazdnica czy jakieś rzepakowate.

Dochodzimy do ciekawego wiaduktu kolejowego i dalej wzdłuż rzeki, nawet sporo wody, chociaż bywało więcej. Fajnie idzie się, ale gdzieś po pewnym czasie decydujemy się wracać. I tak przeszłyśmy ponad 5 km. a jeszcze czekała nas droga powrotna. A tak dla ciekawości gdybyśmy poszły dalej dotarłybyśmy do wspomnianego już schroniska Perła Zachodu, tylko od strony rzeki. Zostawiam to na inny czas. Wracamy tą samą drogą. Przy wcześniej wspomnianym mostku rozchodzimy się. Koleżanka wraca przez miasto do domu, a ja idę dalej na samo osiedle. I tak kończymy kolejny nasz spacer. 

mostowe graffiti 

mostek rozstajny z widokiem na "Grzybek"

moje ulubione "pastorały"

Male przeszkody, ale do pokonania

Fajnie było nacieszyć oczy tak bujną zielenią, uszy - śpiewem ptaków i zapomnieć o "współlokatorze" - strachu. Pozdrawiam i życze miłego oglądania i czytania, a za pozostawienie słowa komentarza dziękuję.