czwartek, 7 marca 2024

Bukowiec

 Zrobiło się chłodniej – no tak już zapominam, że to jeszcze miesiąc zimowy. Człowiek jest przewrotny. Ciągle chce czegoś innego w porównaniu z tym co dostaje na co dzień. I ja też wieczorem zaplanowałam dzień, a rano wszystko zmieniłam. Na szczęście ta zmiana wyszła na dobre. Dawno nie odwiedzałam mojego ulubionego miejsca, a gdzie – oczywiście w Bukowcu. Udało się spotkać z koleżanka i razem pojechałyśmy. Początkowo było mglisto i wietrznie ale wkrótce słońce zagościło na niebie. Jak zwykle urzekła mnie cisza, na stawie jedynie pływała parka łabędzi. Obecnie trwa spory remont pałacu, wkrótce nabierze odpowiedniego blasku. Przeszłyśmy się groblami z której widać było Opactwo na kolejnym stawie zastanawiało nas sporo zwalonych drzewek. Wkrótce wszystko wyjaśniło się. To była działalność bobrów, konkurencja dla drwali. A grubsze pnie były bardzo dokładnie obgryzione.

Dla przypomnienia miejsce, w ostatnim etapie wygląd pałacu jak i otaczającego parku zawdzięczamy rodzinie - Fryderykowi von Reden i jego małżonki hrabiny Fryderyki von Reden. Prace remontowe jak i założenia parkowe trwały blisko 30 lat. Otoczenie obejmowało park o powierzchni 23 hektary, powstało również 54 stawów ( obecnie zostało tylko kilka). Powstały ciekawe budowle, aleje widokowe. Nie wszędzie zajrzałyśmy ze względu na dzisiejszy remont samego pałacu. Poczekamy na jego finał. A tym razem po miłym dniu wróciłyśmy do domu.

























Łuskiewnik różowy



niedziela, 25 lutego 2024

Weekendowy spacer

 Dwa dni słoneczne niemal wiosenne, a przecież to jeszcze zima w kalendarzu. Szkoda byłoby zmarnować ten czas. Nie miałam sprecyzowanych planów. Wprawdzie w sobotę wybrałam się na pokazowe warsztaty fotografii tzw. mokrej. a  fachowo to "Technika mokrego kolodionu polega na otrzymywaniu fotografii, gdzie obraz tworzy czyste srebro na szklanych płytach" cyt. z Internetu. Jest to fotografia z zaprzeszłych czasów, chociaż jak dowiedziałam się i dzisiaj są mistrzowie tej sztuki. Przyznam się bez bicia, że w ciemni nie byłam za dużo odczynników chemicznych nie służyło mi. W nagrodę poszłam do parku wdychać teoretycznie czyste powietrze. Przeszłam się dawnymi alejkami parku na Wzgórzu Kościuszki.




















Dzisiaj miało być inaczej, był plan wędrówki, ale koleżanka, która miała iść ze mną odwołała swoją obecność ze względu złego samopoczucie. W związku z tym musiałam zmienić plan wędrówki ( samej iść wymyśloną trasą
  nie było dobrym pomysłem). Nie narzekałam było przyjemnie. Po bezdrożach, obok dwóch stawów, które były dzisiaj oblegane przez wędkarzy. Myślałam, że spotkam jakieś ptactwo - pojedyncze kaczki i jakiś "drapieżca" wysoko na gałęzi.. Ze względu na późną godzinę wyjścia z domu, spotykałam sporo spacerowiczów, są to dobrze znane kuracjuszom miejsca spacerowe. Po dwóch godzinach wróciłam do domu. Mam nadzieję, że kolejne dni będą podobne a może jeszcze ciekawsze.


















I na tym skończyłam swój spacer jeszcze tylko przejść przez park na przystanek.
Dziękuję za odwiedziny a i słowo komentarza będzie miłe.